Voor de derde keer op rij had Friss-Beat 2 Beat de eer om de Bonte Avonden in Mariaheide te openen. Na het welkomst woord van Prins Dirk en Prinses Anne, werd de volle zaal op ludieke wijze op het verkeerde been gezet. Het publiek was de afgelopen jaren gewend geraakt aan een stevige opening met daarin overweldigende ritmes op allerelei instrumenten varieërend van olievaten, bezemstelen en drumstellen aangevuld swingende danseressen. In plaats daarvan werd dit jaar een act opgevoerd die begon met een heel lieflijk klinkend xylofoontje.

Twan Rauh, afkomstig uit de Hei, wachtte rustig zijn moment af om op te komen van achter uit de zaal. Het publiek begon namelijk meteen na de aankondiging met vol enthousiasme staand te klappen, maar dat was dit keer echter niet de bedoeling. Nadat het publiek in de gaten kreeg dat er niks gebeurde en enigzins teleurgesteld ging zitten begon de act. Op de tonen van Vader Jacob gaat Twan met zijn instrumentje naar voren, het publiek begint voorzichtig mee te zingen, want je moet toch iets met al dat enthousiasme.

Op het podium stond een drie en halve meter lange marimba klaar. Maar die werd nog even niet gebruikt. Nadat het xylofoontje geplaatst was komen Steffie, ook een Heise, en Joep op om samen op het xylofoontje te spelen. Dit ging echter heel moeizaam, want het instrumentje was maar veertig centimeter groot en de stokken, mallets genoemd, pasten niet goed op de kleine plankjes. Maar gelukkig komt Joep op het lumineuze idee om gezamelijk op de marimba te gaan spelen.

Met het inmense instrument worden volle warme klanken uit bas register getoverd, die worden aangevuld met een strak ritme vanuit het midden register. Hiermee is het muzikale bedje gespreid voor een verfrissende solo vanuit het hoge register. Het ritme is aanstekelijk en ligt lekker in het gehoor. Op moment dat het publiek enigzins gewend is geraakt aan deze start van de openingsact, komen de laatste 3 slagwerkers binnen. Ritmisch achter elkaar lopend op met fel gekleurde kunststof buizen in hun handen. Opvallend zijn de klanken die de buizen produceren wanneer op de benen wordt geslagen.

Geinspireerd door de buisklanken heeft Joep wederom een geweldig idee. “laten we de The Lion Sleeps Tonight spelen, roept hij de zaal toe. Na een kleine ombouw beginnen de zes slagwerkers allen gewapend met kleurige buizen, Boomwhackers genaamd, op een houten balk de melodie van het genoemde nummer te spelen. “Hé, dat is grappig er komt, echt muziek uit die buizen !!, zie je het publiek denken.

De enigzins ondeugend ogende Joep, krijgt al spelend wederom een fantastisch idee. Hij stelt voor om een ander liedje te gaan spelen. Maar de slagwerkers kennen Joep. Snel zetten ze allemaal een helm op, om vervolgens het nummer “singing in the rain te gaan spelen . De houten balk waarop gepeeld wordt is kennelijk niet interessant genoeg meer voor Joep. Hij begint nu zijn collega slagwerkers te gebruiken om op te slaan. Wat tot een komisch schouwspel leidt. Het geheel loopt uiteindelijk uit op een melodisch klinkend “slagveld waarbij alle slagwerkers elkaar met gestemde buizen bespelen. De pijn wordt echter onverdraagzaam en de slagwerkers vluchten het podium af.

Het schouwspel wordt beloond met een warm applaus van de Heise bevolking en een warme sjaal voor tijdens de carnaval.